Ποιήτρια Μάρω Αναγνωστοπούλου:«Η ποίηση για εμένα είναι τα λόγια που δεν τολμούν να βγουν από τα χείλη και γίνονται σημάδια πάνω σε λευκό χαρτί.».

Να μοιάζω θάλασσα

να αγριεύει το κύμα και να ξεσπά πάνω μου

να βγαίνεις βαρκάδα σαν νυχτώνει

και μέσα στο δρόμο που θα ανοίγει το φεγγάρι

ταξίδι να κάνεις μέσα μου.

Να μοιάζω θάλασσα

να στέκω απέραντη σε προορισμούς

μα σαν θυμώνω

σκέπασμα αφρού να ρίχνω ως τα βράχια

μην εύρουν απανεμιά μήτε τα γλαροπούλια.

Να μοιάζω θάλασσα

που στέκει μόνη δίχως αγάπη

σαν φεύγουν πέρα δίχως μαντήλι τόσοι άλλοι

που σαν νοσταλγώ συντροφιά

στην άμμο να ζυγώνω για δυο λόγια

κι ας ξέρω πώς ψεύτικα θα' ναι.

Να μοιάζω θάλασσα

κι αν δεν σε έχω καπετάνιο στο τιμόνι

μόνη θα ακούγομαι να κλαίω σαν σειρήνα για όσα χάνω...

13-6-18

                  *

Πορεία χαράζει το βλέμμα στον ορίζοντα

με τις άκρες των δακτύλων αγγίζω τον αέρα

  που μας χωρίζει,

τον ίδιο μ' αυτόν που ανασαίνουμε.

Σεργιάνι κάνω πάνω από τα ανθισμένα παρτέρια,

νοητά

τρυγώ μεστά αμπέλια

μεθυσμένες αναμνήσεις να χαρίζω,

χρυσά τα στάχυα σε δεμάτι

αφημένα στο χωράφι της λησμονιάς,

καρβέλια ζητούν να γίνουν,

πεινασμένα λόγια τα ζύμωσαν

και ψήθηκαν κάτω από τον Αυγουστιάτικο ήλιο.

Ελιές καρπούς μάζεψαν

στο λιοτρίβι, χρυσό γέλιο

χάδι μοιάζει.

Κι αν δάκρυα κύλησαν από τα μάτια που θόλωσαν.

όπου έσταξαν,

βλαστάρι φύτρωσε χλωρό

να σκεπάσει το μουντό της πίκρας

κι αν κρυφτό τολμήσει να παίξει η χαρά,

κάποιος θα βρεθεί να την μαρτυρήσει.

27-5-17