Λίγα λόγια για την ποιήτρια Ελένη Κακούρη - Κιούπη: Γεννήθηκε στον Καλαμιά Αχαΐας. Εργάζεται στο Υπουργείο Παιδείας. Είναι παντρεμένη και έχει δύο γιούς. «Το σπουδαιότερο έργο της ζωής μου είναι τα παιδιά μου. Ο Χάρης μου και ο Δημήτρης μου», μας εξομολογείται η ίδια...

ΖΑΧΑΡΗ ΚΑΙ ΣΤΑΦΙΔΑ ΜΑΥΡΗ

 Μόλις γύρισα από την καλύβα

   της θάλασσας.

Λείπει το Φώς

  λείπουν τα καθίσματα 

μα έχει δροσερές σιωπές Ερωδιοί 

   και κορμοράνοι στα καλάμια.

Γύρισα 

   να ποτίσω τα λουλούδια μου.

Λίγη που είναι η ζωή τους. 

Λίγη που είναι η ζωή μου.

Πόσο ακόμα θα σε βλέπω

   θα σου μιλώ θα σε αγγίζω.

Φεύγω κάθε πρωί μακριά

   με βελούδινα πατήματα.

 Αλήθεια σ 'αγάπησα.

 Αλήθεια σ' αγαπώ.

 Αλήθεια θα σ' αγαπώ πολύ.

   Είμαι καλά πολύ καλά.

Σαν ζάλη από γλυκό κρασί

   που μεταλάβαμε.

Σαν άμμος στην παλάμη

   που την παρασέρνει ο άνεμος 

την ανακατεύει με τα γιασεμιά

   του δρόμου 

και γίνεται στολίδι στα μαλλιά.

Πέφτει ξανά στην αγκαλιά της γης.

Σαν κραυγή που σκίζει τη νύχτα

και σκοτώνετε στις ρεματιές.

Σαν αστραπή ανοίγει μια αυλαία

 και όλα τελειώνουν

 στο χειροκρότημα.

Τι θα αφήσω; 

Με βαραίνουν τόσο οι ιδιοκτησίες 

   τις κάνω δωρεά από τώρα.

Αφήνω ότι μου χαρίστηκε και όλες 

   τις τρυφερές ανάγκες μου.

Αφήνω την ήρεμη φλόγα

   του κεριού.

Αφήνω ένα αγγείο με μύρο

   να ευωδιάζει.

Αφήνω ένα ευαγγέλιο σφραγισμένο   

  στη μεγάλη σπηλιά

  της θάλασσας που πήγαμε.

Εκεί που ξεκουράζουν

   την ανάσα τους οι γλάροι.

Εκεί που συλλαβίζουν την αγάπη.

Εκεί στο αλφαβητάρι των κοχυλιών 

   οι γοργόνες.

Μαζί σου θα μείνω.

Στους λάκκους των κυμάτων

  δεμένη με νήμα της ακρογιαλιάς.

Χωρίς δίχτυ.

Μαζί σου θα μείνω.

Ζεστή στους κόρφους

  των περαστικών.

Μαζί σου θα μείνω.

Στο μιλημένο σώμα σου.

Ακολουθώ τη λευκή μοίρα

  της αγάπης.

Ακολουθώ το Μωβ σου.

ΑΝΕΜΟΣ

Ένας άνεμος μπορεί να

   ρίξει ένα σπίτι μα δεν 

μπορεί ν' ανοίξει κλειστό γράμμα. 

Ένας άνεμος μπορεί 

   να σπάσει το τζάμι 

και να ορμήσει πάνω σου 

μα δε θ' ανοίξει ποτέ την ψυχή σου. 

Αυτό το ανήλιαγο μέσα μας 

που περιμένει να φωτιστεί 

από τις ίριδες των ματιών 

   της αγάπης. 

Η ψυχή που σκοτώνεται 

   με απουσίες 

και ανασταίνεται με μια λέξη.

Σπασμένα τα γόνατα

   να παραμονεύουνε.

Ο χρησμός έλεγε να στολίζω 

   με φως τις σκιές

και να γλυκομιλάω στις απουσίες 

για να βρουν το δρόμο να 'ρθουνε. 

Να περπατάω στα σκοτεινά 

ήλιο μην περιμένω 

γιατί στη χώρα του "τίποτα"

   ήλιος δεν ανατολεύει. 

Να πληρώνω μ' όνειρο 

   το κατώφλι που θα σε φέρει. 

Γεμάτος διάστημα γεμάτη αστέρια. 

Τί να πω στο φεγγάρι απόψε;; 

Απαρηγόρητες οι λέξεις ....μου 

  μαθαίνουν !! 

Αυτός ο διάφανος κόσμος μου ο 

   αναγκεμένος στα ζάρια με παίζει

Ανίκανη να λύνω εξισώσεις.

Ανίκανη να γλυκομιλάω σε 

   απουσίες ντυμένες κίνδυνο. 

Ανίκανη να πιάσω σκιά να της 

   ρίξω λίγο φώς.... 

Απαρηγόρητη μαζεύω τα μαλλιά μου και ψάχνω θάνατο ν' αγοράσω!!