Βοριάς φυσάει δυνατά 

τα πεύκα στροβιλίζουν

τα κύματα της θάλασσας  

χτυπιούνται και αφρίζουν 

Ήλθ’ ο χειμώνας κι είν’ βαρύς 

κλειστήκαν τα καράβια

δεν βάζουν πλώρη απ’ τη στεριά 

κι είναι η καρδιά μου άδεια 

Γιατί έχω γιο στην ξενιτιά 

καιρό τον περιμένω 

μ’ ένα καράβι για να ‘ρθει 

από καιρό προσμένω 

Εψές είδα στον ύπνο μου 

αυτό που λαχταράω 

είχε ένα αστέρι στα μαλλιά 

μυρτόπλεκτο στεφάνι

και δίπλα του στεκότανε 

η κόρη π’ αγαπάει 

Ξυπνώ από τον ύπνο μου 

βγαίνω στο παραθύρι

φυσάει αγέρας δυνατά 

και σβήνει το καντήλι 

Γοργά περνούν τα σύννεφα 

βαριά και θολωμένα 

που μοιάζουνε στο διάβα τους 

αρνάκια φοβισμένα 

Ψιλή βροχούλα έπιασε 

γύρω μου σκοτεινιάζει 

και μένα η καρδούλα μου 

βαριά αναστενάζει

Μια θλίψη καίει τα σωθικά

βαθιά μέσα στα στήθεια 

τα χείλη δείχνουν χαρωπά 

όμως δεν είν’ αλήθεια 

(ΦΩΤΟ: Μια μάνα χαιρετά το γιο της, που περνά με το καράβι από τη Κάσο. Φωτογραφία του Αντώνη Σοϊλη)