Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024

ev media-logo

«Η Νεραϊδοστάλακτη», ποίημα της Κικής Κουκούτση

742

Πως ήθελα να ήμουνα 

νεράιδα γεννημένη 

να μη με νοιάζ’ ο θάνατος 

καθόλου μη με μέλει

 

Να περπατώ στις ρεματιές 

τις νύχτες με φεγγάρι 

να βλέπω από χαμηλά 

του ουρανού τη χάρη 

 

Τ’ άστρα τα χρυσοκέντητα 

με το λαμπρό φεγγάρι 

να του μιλώ, να μ’ απαντά

πριν η Αυγή προβάλει

 

Προτού να βγει Αυγερινός 

κι ώσπου να δύσ’ η Πούλια

ν’ ακούω του γκιώνη τη φωνή

κι όλα τα νυχτοπούλια 

 

Να λούζομαι στα ρέματα 

σε δροσερές βρυσούλες 

και να μιλάω τρυφερά 

με άλλες νεραϊδούλες 

 

Να λαχταρώ τον έρωτα 

στου κυνηγού το διάβα 

να κρύβομαι να τον κοιτώ

σαν μια ουράνια αύρα

 

Κι όταν είναι Πανσέληνος 

κι ολόγιομο φεγγάρι

που βγαίνουν όλες οι ξωθιές 

που’ χουν ουράνια χάρη

 

τρελό χορό να πιάνουνε 

στην άκρη απ΄ το ρέμα 

εγώ γλυκά να τραγουδώ 

κι όλες να’ μαστε ένα 

 

Να’ μια ντυμένη στα λευκά 

στα χρυσοκεντημένα 

να μην με νοιάζει τίποτα 

καμιά μην έχω έννοια

 

Πως θα χαθούν τα νιάτα μου 

θάνατο μην φοβάμαι

όσα χρόνια κι αν περνούν

όμορφη πάντα να’ μαι

 

Μακάρι Θε μου τούτα δω 

να’ ταν όλα αλήθεια 

να μην υπάρχει θάνατος 

ζωή σαν παραμύθια!