Όγδοο άλμπουμ για τους πάλαι ποτέ Αμερικανούς βασιλιάδες της εναλλακτικής σκηνής, τους Dandy Warhols, οι οποίοι, όσο κι αν κατόρθωσαν να πείσουν για το  ταλέντο τους ακόμα και τον πιο δύσπιστο και «ψαγμένο» ακροατή, σε κάποια φάση χάσανε κυριολεκτικά τον μπούσουλα, εγκλωβισμένοι ανάμεσα στο καλλιτεχνικό τους όραμα και την υπερβολική έκθεση στα media, όντας περήφανοι χορηγοί της εμπορευματοποιημένης rock/pop που καταναλώθηκε με φρενίτιδα και «οπαδισμό» από διαφημιστικές εκστρατείες κινητής τηλεφωνίας.

Χαμηλώνοντας τον πήχη και στρέφοντας το βλέμμα μακριά από τα εκτυφλωτικά φώτα των σειρήνων (της δημοσιότητας δηλαδή), επιχειρούν με το This Machine μια ολική επιστροφή στην πρώιμη φάση της καριέρας τους, αδιαφορώντας (όσο αυτό μπορεί να είναι εφικτό) για το πώς θ’ ακούγονται στα αυτιά των πολυπληθών θαυμαστών τους.

Τίμια, αναμφιβόλως, προσπάθεια, η οποία δεν αρκεί από μόνη της για ένα επιτυχημένο αποτέλεσμα. Η αρχική τριπλέτα των τραγουδιών σκορπάει τον ενθουσιασμό και την ελπίδα, η συνέχεια όμως δεν δικαιώνει τα πρωταρχικά συναισθήματα. Οι ταχύτητες πέφτουν, η έμπνευση και η φρεσκάδα υποχωρούν μπροστά σε μια δημιουργική αμηχανία και ο…ασθενής εκφράζεται μόνο μέσα από εκλάμψεις. Στο τέλος του δίσκου μια ερώτηση αναζητάει την απάντηση: «πόσες ζωές» τους μένουν ακόμα; Καλύτερα: «πόσες ζωές» έχουν ήδη σπαταλήσει;