Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024

ev media-logo


«Αγνωμοσύνη και αδικία». Ο Διονύσης Παρούτσας με αφορμή τη γιορτή 40 χρόνων του Πολιτιστικού Συλλόγου (έντυπη)

Από την έντυπη έκδοση της Τετάρτης 24/7/2019

Πριν από καμιά εικοσιπενταριά χρόνια υπηρετούσα σε ένα μικρό ευρυτανικό χωριό των Αγράφων, δάσκαλος με πολύ μεράκι και διάθεση για προσφορά στα «αδικημένα» παιδάκια της περιοχής και γεμάτος κέφι για δουλειά. Τι να πεις… τα νιάτα τα έχουν αυτά!864

Θέλοντας λοιπόν να προσφέρω και στην κοινωνική ζωή, καθώς ταυτόχρονα ήμουν και πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου στο Καρπενήσι, κανόνισα το Δεκαπενταύγουστο να πάει στην πλατεία του χωριού μια χορευτική ομάδα με τις στολές της, το λεωφορείο της και τα όλα της. Ενθουσιάστηκαν οι ντόπιοι, ενθουσιάστηκα κι εγώ, ήμασταν όλοι μια ευτυχισμένη οικογένεια που λένε… Επειδή όμως τα σχολεία έκλειναν για τις διακοπές του καλοκαιριού, είπα σε κάποιον να ειδοποιήσει κάποιον άλλο, κι εκείνος με τη σειρά του να ενημερώσει την πρόεδρο του τοπικού συλλόγου ώστε να ολοκληρωθεί η δουλειά.

Το Δεκαπενταύγουστο λοιπόν, πήρα την οικογένεια, μπήκαμε στο αυτοκίνητο, και ακολουθώντας το λεωφορείο φτάσαμε στο χωριό. Καμαρώνοντας σαν γύφτικο σκεπάρνι που λένε, περίμενα να αρχίσει η εκδήλωση και οι ευχαριστίες στον δάσκαλο που τόσο αγάπησε τον τόπο κτλ. κτλ. Αμ δε! Όλοι συνέχαιραν την πρόεδρο του τοπικού συλλόγου που έκανε τις ενέργειες και ήρθε ο Πολιτιστικός από το Καρπενήσι και για τον δάσκαλο κουβέντα! Αφού έπνιξα τον πόνο μου σε αρκετές μπύρες και αφού απόλαυσα την παραδοσιακή αγραφιώτικη φιλοξενία, γύρισα σπίτι μου αναρωτώμενος γιατί άραγε συνέβη αυτό.

Και ήδη, από τότε κατάλαβα ότι όταν ασχολείσαι με τα κοινά, έχεις την αίσθηση ότι είσαι το κέντρο του κόσμου, χωρίς όμως στην πραγματικότητα αυτό να ισχύει. Φυσικά η αγαπητή και πολύ καλή φίλη έκτοτε, πρόεδρος, έκανε κι αυτή τη δουλειά της και πίστευε ότι η οργάνωση οφείλονταν στην ίδια. Μήπως άλλωστε είχε άδικο; Αν δεν έτρεχε εκείνη από τον Ιούνιο και μετά που εγώ είχα φύγει, υπήρχε περίπτωση να πάει το χορευτικό στην εκδήλωση; Αλλά, πάλι, αν εγώ δεν είχα την αρχική ιδέα, υπήρχε περίπτωση να είχε συμβεί;

Σε ποιον οφειλόταν όλο αυτό; Μα και στους δύο φυσικά. Ένας κούκος δεν φέρνει ποτέ την άνοιξη.

Δεν είχα καμία πρόθεση να ανατρέξω στις προσωπικές μου εμπειρίες, εντούτοις δεν μπόρεσα να το αποφύγω, καθώς από προχτές που γιορτάστηκαν τα 40 χρόνια του Πολιτιστικού Συλλόγου, έγινα ακούσιος δέκτης παραπόνων από αρκετούς ανθρώπους που θεώρησαν ότι αδικήθηκαν κι ότι έπρεπε τουλάχιστον να κληθούν και να ακούσουν και οι ίδιοι μια καλή κουβέντα για όλη τη δουλειά που έκαναν όταν συμμετείχαν ενεργά στο σύλλογο ή τουλάχιστον να θέσουν τα πράγματα στην σωστή τους οπτική, για γεγονότα που ήταν καθοριστικά στην πορεία του.

Είναι απόλυτα κατανοητή η αντίδραση αυτή, γιατί είναι ανθρώπινο ο καθένας να αποζητά τουλάχιστον την αναγνώριση των προσπαθειών του. Έτσι κι αλλιώς όσοι ασχολούνται με συλλόγους και τα παρόμοια, το μόνο που κάνουν είναι να τρέχουν, να προσφέρουν και στο τέλος να έρχεται κάποιος άλλος, και σε δυο τρία χρόνια να τους παραγκωνίζει για να πάρει τη θέση τους. Μια θέση που δεν έχει τίποτε άλλο να προσφέρει από κόπο και πολλές φορές αχαριστία.

Ίσως να είχαν κι ένα δίκιο, αλλά από την άλλη αν σκεφτεί κανείς ότι στο πέρασμα των 40 χρόνων άλλαξαν 20 πενταμελείς διοικήσεις, αυτό σημαίνει 100 άτομα που απλά για να ανεβούν και να κατεβούν στη σκηνή θα χρειαζόταν πάνω από μιάμιση ώρα. Όμως το θέμα δεν είναι αυτό.

Δυστυχώς, για όλους εκείνους που ασχολούνται με τα κοινά, και δεν εννοώ φυσικά τους βουλευτές, τους δημάρχους, τους αντιδημάρχους και όσους αμείβονται οικονομικά (έστω και ισχνά) γι’ αυτό που κάνουν, αλλά για όλους τους άλλους που είναι απλά νεροκουβαλητές, πρόεδροι σε τοπικούς συλλόγους ή αθλητικά σωματεία, ταμίες, γραμματείς, απλοί δημοτικοί σύμβουλοι των οποίων ο ρόλος εξαντλήθηκε στο να φέρουν τις ψήφους στον νικητήριο συνδυασμό, επίτροποι στα εκκλησιαστικά συμβούλια των ενοριών τους, για όλους αυτούς, λοιπόν, το μόνο που απομένει είναι να πιστεύουν,

«…στην τραγική απάτη τους δοσμένοι

πως κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί,

παρθένα, βαθυστόχαστα ιλαρή…»

που λέει κι ο ποιητής…

Σε κάθε περίπτωση όμως, ο πραγματικός τους ρόλος τους αναδεικνύεται από μόνος του αν στο διάβα του χρόνου ο Σύλλογος, ο Δήμος, η Ομάδα συνεχίζουν την πορεία τους απρόσκοπτα, αν πετυχαίνουν τους στόχους τους, αν θριαμβεύουν κι εξελίσσονται. Τίποτε δεν γεννιέται από μόνο του και κανείς δεν μπορεί να δημιουργήσει αν δεν βρει κάτι πάνω στο οποίο θα χτίσει. Ακόμα κι ο Μεγαλέξανδρος δεν θα ήταν ο μεγαλύτερος στρατηλάτης, αν δεν είχε τους Μακεδόνες του, τους στρατηγούς του και τους επιτελείς του.

Έτσι κι αλλιώς η εποχή μας απεχθάνεται τις αυθεντίες και αποδέχεται μόνο τους ηγέτες με όραμα, ενώ ανέκαθεν οι κοινωνίες ήταν πολύ σκληρές στην κρίση τους. Το παλιό κλισέ «κατόπιν ενεργειών μου» έχει πλέον απαρχαιωθεί και δεν περνάει. Όλη αυτή η διαδικασία είναι απομεινάρι του παλαιού τρόπου «πολιτεύεσθαι», αυτού ο οποίος σύντομα θα πάψει ολοκληρωτικά να υφίσταται. Όποιος δεν κατορθώσει να αποδίδει τα του καίσαρος στον καίσαρα, και να αποδέχεται ότι η οποιαδήποτε πρόοδος δεν είναι δυνατόν να οφείλεται μόνο σε ένα άτομο αλλά στην ομάδα, θα βλέπει σιγά-σιγά να χάνει το κοινωνικό του έρεισμα και να καταδικάζεται στη λήθη της Ιστορίας.

Κι αυτό γιατί τον καθένα από εμάς, είτε είμαστε μέλη συλλόγων είτε όχι, δεν τον ενδιαφέρει ποιος έκανε τι για να φτάσει, ο Πολιτιστικός λόγου χάρη, εκεί που έφτασε. Ξέρουμε όμως ότι τα παιδιά μας έμαθαν χορό εκεί, ξέρουμε ότι διδάχθηκαν την αξία της παράδοσης, γελάσαμε με τις κωμωδίες του Θεατρικού, κλάψαμε με τα δράματά του. Κι αυτό είναι το σημαντικό στο κάτω-κάτω της γραφής.

Για το λόγο αυτό, όλοι όσοι κατά καιρούς φρόντισαν να μείνει αδιάλειπτη αυτή η προσφορά, είναι άξιοι συγχαρητηρίων, είτε τους τα δώσει κάποιος είτε όχι. Στο τέλος, αυτοί οι ίδιοι το γνωρίζουν και αυτό από μόνο του είναι μια τεράστια ανταμοιβή. Κι αν ο σημερινός πρόεδρος, ξέχασε ή δεν πρόλαβε να καλέσει και να βραβεύσει κάποιους, ε… κάποτε θα πάψει να είναι πρόεδρος, κι ίσως τότε διαμαρτύρεται κι αυτός!

(ΦΩΤΟ: Στέλιος Κοντοκώστας)