Στις δυτικές πλαγιές του επιβλητικού Βελουχίου (2.314μ.) βρίσκεται το Συμπεθερικό· πρόκειται για τη δεύτερη ψηλότερη κορυφή του βουνού, με υψόμετρο που αγγίζει τα 2.115 μέτρα. 
Άγριο ανάγλυφο, βαθιές χαράδρες, ρεματιές και σάρες χαρακτηρίζουν τη μορφολογία του βουνού, ωστόσο στο τοπίο κυριαρχούν οι επιμήκεις πέτρινοι σχηματισμοί που διατρέχουν κάθετα τη βουνοπλαγιά. Ο λαϊκός τοπικός μύθος αναφέρει πως οι βράχοι σχηματίστηκαν όταν η ανθρώπινη πομπή αποτελούμενη από ένα νεόνυμφο ζευγάρι από το Στένωμα, μαζί με τους συγγενείς του γαμπρού (εξού και το συμπεθερικό), «μαρμάρωσε» στο βουνό και έμεινε για πάντα εκεί. Αιτία ήταν η πλεονεξία και απληστία της νύφης, που ανάγκασε την ίδια της τη μάνα να δώσει βαριά κατάρα και το συμπεθερικό να πετρώσει στο Βελούχι κατά την επιστροφή του στο χωριό (διαβάστε παρακάτω τον μύθο).
Η ανάβαση
Στα μέσα του περασμένου Ιούνη, τα Ευρυτανικά Νέα βρέθηκαν στην κορφή του Συμπεθερικού, που χαρίζει στον ορειβάτη εντυπωσιακή θέα -από τη μία προς το Καρπενήσι, την κοιλάδα της Ποταμιάς, την Καλιακούδα, τη Χελιδόνα, το Παναιτωλικό και από την άλλη προς τις βουνοκορφές των Αγράφων.
Η ανάβαση έγινε με αφετηρία το ξωκλήσι του Αγίου Αθανασίου, στον δρόμο προς το Στένωμα, μερικά μόλις λεπτά (με ΙΧ) από το Καρπενήσι. Ένας μέσος ορειβάτης-πεζοπόρος δεν θα συναντήσει ιδιαίτερες δυσκολίες για να φθάσει ως την κορφή, για την οποία θα χρειαστεί περίπου δυόμιση ώρες, για απόσταση 3,8 χιλιομέτρων.
Από εκεί και πέρα έγινε διάσχιση της κορυφογραμμής μέχρι το Χιονοδρομικό Κέντρο και κατόπιν κατάβαση στο Καρπενήσι από το μονοπάτι που φθάνει στην Αγία Παρασκευή. Η συνολική πεζοπορία είχε μήκος περί τα 12 χιλιόμετρα και απαιτήθηκαν γύρω στις έξι ώρες.
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΕΘΕΡΙΚΟΥ
Στο βιβλίο του Γιώργου Στ. Αθανασιά με τίτλο «Κουτσοκέφαλα, Θρύλοι, Μύθοι και Μουραπάδες» (εκδόσεις Οιωνός) γίνεται αναφορά στο Συμπεθερικό και παρατίθενται δύο μύθοι για την ονομασία του. Αναδημοσιεύουμε τον πιο γνωστό εκ των δύο:
"Μια φορά, Κυριακή του Θωμά ανήμερα, εδώ και πολλά -πολλά χρόνια, ένα συμπεθερικό πήρε το δρόμο απ' το Στένωμα να πάει στο Καρπενήσι. Πήγαινε να πάρει νύφη... νύφη Καρπενησιώτισσα κι από την πόλη μέσα.
Η κοπέλα ήταν ορφανή από πατέρα. Μονάχα μάνα είχε. Σαν ορφανή που ήταν, ήταν πολύ φτωχιά. Όμως, παρά τη φτώχεια της και παρά την ορφάνια της, ήταν κακιάς και μαύρης ψυχής άνθρωπος! Ήταν διεστραμμένη, αχάριστη και συμφεροντολόγα! Και Εβραίων γέννα να' ταν, τόσο πλεονέχτρα δεν θα να 'ταν!
Στ' αρραβωνιάσματα, απάνω που τελείωναν οι κουβέντες και πήγαιναν να φορέσουν «τις κρικέλες», υποχρέωσε τη μάνα της να της «τάξει» όλα του φτωχοσπιτιού τους τα υπάρχοντα! Χάλεψε να πάρει - και πήρε- τα προικιά, τα φορτσέρια, τα χαλκώματα, τα ξύλινα, τα πήλινα και τα φιρφιριά τ' αγγεία! Ως και μια γίδα που είχαν, μια γίδα, που η κακομοίρα η μάνα της τη βόσκαγε απάνω στην «Ιτιά», την πήρε κι αυτή από κοντά της!
Έγιναν τα στέφανα, νύφη και γαμπρός πήραν της δόλιας μάνας την ευχή, το συμπεθερικό μπήκε καβάλα στ' άλογα και πήρε της επιστροφής το δρόμο.
Μπροστά πήγαινε ο «φλαμπουράς», πίσω του οι κουμπάροι, έπονταν τα νιόγαμπρα κι ακολουθούσαν, σύμφωνα με την ηλικία τους, οι συμπεθέροι όλοι. Πρώτοι πήγαιναν οι γεροντότεροι κι από κοντά οι νέοι. Τελευταία πήγαιναν τα προικιά... πήγαιναν τα προικιά, που 'ταν φορτωμένα στ' άσπρα τ' άλογα και στα γριβιά μουλάρια. Είχαν «σώσει» καταμεσής στης μεγάλης ανηφοριάς το κλώσμα και η νύφη... η νύφη, θυμήθηκε «τ'ν κλώσου κι τα κλουσουπούλια · τ'ς»! Θυμήθηκε, που δεν την πήρε... που την αστόχησε στης μα το σπίτι! Όμως δεν έχασε καιρό! Έκραξε, χούγιαξε, σταμάτησε -πεθερικό κι έστειλε γοργούς και γρήγορους να πάν' να της τη φ
Η «κ'ρούνα» η μάνα της, άμα είδε, πως η προκομμένη της βάλθη κε ως και την κλώσα να της πάρει, έσκασε και πλάνταξε απ' το κακ< της το τρανό! Τα μάτια της άστραψαν! Πέταξαν φωτιές! Έγιναν αστραπή και πυρκαγιά! Η καρδιά της μαύρισε! Η ψυχή της φουρτούνιασε! Τα χείλη της έτρεμαν! Η γλώσσα της... η γλώσσα της... ωιμέ! η γλώσσα της, έγινε κεραυνός!
-Να... να... Ουρίστι... Παρ' την... παρ' την και σύρε... Τράβα να της τη δώσεις, είπε στο «συχαριάτη».
Μολονότι δεν ήταν κακιάς ψυχής άνθρωπος, δε μπόρεσε να κρατηθεί. Της κόρης της η απανθρωπιά ... της κόρης της, που «άπου τόσου ία κουψίδ' κριάς» την έκανε άνθρωπο της καλής μέρας... Που μόνο αυτή κι ένας Θεός ήξεραν, πως κατάφερε να την αναλικώσει, την έκα νε απάνθρωπο! Τα μητρικά φίλτρα δε λειτούργησαν! Αδρανοποιήθηκαν! Η πλεονεξία, ο εγωκεντρισμός και η ανεπίτρεπτη του παιδιού της συμπεριφορά τα έσβησαν! Η μητρική αντοχή και της μάνας η ανοχή έπεσαν κατά γης, τσαλαπατήθηκαν στο χώμα, κυλίστηκαν στο βούρκο! Η μαυρισμένη ψυχή της δεν κατόρθωσε να «πνίξει»... δεν κατόρθωσε να αποσοβήσει το κακό! Τα μητρικά χείλη άνοιξαν... άνοιξαν και ξεστόμισαν κατάρα βαριά!
-Θεέ μου... Μεγαλοδύναμε, όλοι τους πέτρες, μόχαλα και λιθάρια να γενούν. Ανθρωποι είναι και στουρνάρια να γίνουν. Εκεί που είναι, εκεί να μείνουν, είπε και φύσηξε την απαλάμη της...!
Το είπε κι έγινε! Της μάνας η βαριά κατάρα έπιασε! Αστραπές, κεραυνοί και ήλιοι καυτεροί, έπεσαν στο συμπεθερικό απάνω! Έπεσαν και το πέτρωσαν! Το πέτρωσαν και τ' άφησαν εκεί! Τ' άφησαν απάνω στου Βελουχιού το σύπλαγο! Είναι εκεί και θυμίζει την τραγική κατάληξη μιας πλεονέχτρας κόρης!".
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΒΑΣΗ
Εκκίνηση από την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, στον δρόμο προς Στένωμα
Η θέα προς την Καλιακούδα, τη Χελιδόνα, τις κορφές του Παναιτωλικού κ.α.
Στο βάθος το Καυκί
Η σήμανση του μονοπατιού είναι σχετικά αραιή
Από εδώ πηγάζει το ρέμα του Κλαρωτού. Οι έντονες, βαθιές καθιζήσεις στο σημείο έχουν προκαλέσει προβλήματα στο παρελθόν με τόνους από λάσπη και πέτρες να κατηφορίζουν μέσω του χειμάρρου
Η θέα από την κορυφή των 2.115 μέτρων. Χαμηλά το Καρπενήσι
Στην κορυφογραμμή. Στο βάθος η Ψηλή Κορφή
Κάτω αριστερά οι πέτρινοι σχηματισμοί που έδωσαν -μέσω του μύθου- το όνομα στο Συμπεθερικό
