Όλες τις δυσάρεστες ειδήσεις, τις ανακοινώσεις θανάτων των αγαπημένων μου καλλιτεχνικών προσώπων, τις πληροφορούμαι όταν ακριβώς βρίσκομαι σε μια κατάσταση χαλάρωσης. Λες και μια μυστική, αόρατη και πνευματική, δύναμη οφείλει πάντοτε να θυμίζει στην ανθρώπινη ύπαρξη το αναπόδραστο του βιολογικού μας τέλους ψιθυρίζοντας: «μην χαλαρώνεις, μην ξεχνιέσαι! Κάθε στιγμή οφείλεις να θυμάσαι, κι αφού θυμηθείς εκτίμησε περισσότερο τη ζωή!». Ένας ψίθυρος σαν ανεπαίσθητο μα άξαφνο φτερούγισμα πουλιού, που φεύγει και αφήνει πίσω δύο-τρεις φτερούγες για να γιατροπορευτεί η πληγή, υπογραμμίζοντας την για πάντα.

Λίγο μετά, ανακοίνωσα-με πικρό χαμόγελο ανθρώπου που δεν κατέχει πως ν’ ανταποκριθεί στο σοκ- σ’ ένα αγαπημένο μου πρόσωπο τον θάνατό του. Δεν είπα  «πέθανε ο Φουέντες!». Ούτε ρώτησα «Ξέρεις ρε συ ποιος πέθανε;». Μόνο «Ο Φουέντες…να…έφυγε…». Δεν είπε τίποτα. Με κοίταξε λυπημένα και συνέχισε να κάνει βουβά αυτό που έκανε και πριν, απόλυτα συγκεντρωμένο στον εαυτό του. Μετά από λίγο, κι ενώ προσπαθούσα να συνέλθω, αναζήτησα και πάλι την παρουσία του. «Μη στενοχωριέσαι για τον Φουέντες», μου λέει, «να στενοχωριέσαι για όλους εκείνους τους ανθρώπους που είτε δεν θέλησαν είτε δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, να δημιουργήσουν ένα έργο που θα μείνει αιώνιο. Σκέψου την Πορτοκαλιά του, σκέψου αυτό το αριστούργημα και σκέψου ότι θα μείνει για πάντα στην ιστορία και στις ψυχές των ανθρώπων!». Απάντησα: «στενοχωριέμαι που δεν κατόρθωσα να τον γνωρίσω, αν και πάντοτε πίστευα ότι θα είχα την ευκαιρία, ότι θα έρθει πάλι στην Ελλάδα». «Τον γνώρισες. Μέσα από τα βιβλία του και την σκέψη του».

Μάλλον έχει δίκιο, Κάρλος. Σε γνώρισα. Σε διάβασα. Σε άκουσα. Σε σκέφτηκα. Γι’ αυτό, συμβιβασμένος απόλυτα με το φευγιό σου, σε κρατάω εδώ στη γη, με νύχια ψυχής και με δόντια μυαλού, και σε κλείνω μέσα στα πιο υπέροχα βιβλία που διάβασα ποτέ στη ζωή μου. Στον πολιτισμό, στην αλληλεγγύη των λαών, στο σεβασμό και στη δημοκρατία, στο ουμανιστικό όραμα της Αριστεράς, στον μύθο και στη μαγεία, στην ιστορία και στην ποίηση…