Υπάρχει μια είδηση από αυτές που περνάνε στα πολύ ψιλά των εφημερίδων και δεν αναφέρονται σχεδόν καθόλου από τις τηλεοράσεις: Προ ετών, στην επαρχία Νιμρόζ του νοτιοδυτικού Αφγανιστάν, όπου είναι ισχυρή η επιρροή των φανατικών ισλαμιστών, οι Ταλιμπάν εξέδωσαν θρησκευτικό διάταγμα και εκτέλεσαν μπροστά από τζαμί ένα νεαρό ζευγάρι. Το έγκλημα των δύο νέων ηλικίας 21 και 19 ετών, ήταν ότι είχαν φύγει από τις οικογένειές τους για να παντρευτούν!
Εντούτοις, ακόμα και σ’ αυτή την «άγρια» αλλά και χιλιοβασανισμένη, άλλοτε από Ρώσους, άλλοτε Αμερικάνους και άλλοτε Ευρωπαίους, χώρα ο κυβερνήτης της επαρχίας χαρακτήρισε το τραγικό περιστατικό «προσβολή κατά του Ισλάμ».
«Οι νέοι ήταν ανύπαντροι, ήταν ερωτευμένοι και ήθελαν να παντρευτούν, γι' αυτό έφυγαν από τις οικογένειές τους που δεν ενέκριναν αυτή την ένωση» δήλωσε ο Νταστατζίρ Αζάντ.
Στο Αφγανιστάν, όπως και στο γειτονικό Πακιστάν, τα εγκλήματα τιμής είναι συνηθισμένο φαινόμενο και ενίοτε διαπράττονται με θύματα νεαρές γυναίκες που αρνούνται να παντρευτούν άνδρα επιλεγμένο από τους γονείς τους.
Φυσικά, για εμάς εδώ τέτοια περιστατικά θεωρούνται ανεπίτρεπτα και προ πολλού ξεπερασμένα. Πόσο όμως εύρος έχει αυτό το «προ πολλού»; Δεν πάνε ούτε 30 χρόνια που σταμάτησαν τα επιλεγόμενα και «εγκλήματα τιμής» και οι ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του 1960 προβάλλονται ακόμα στην τηλεόραση και εξακολουθούν να γαλουχούν τους νέους με αυτή την «ηθική».
Όσοι κούνησαν το κεφάλι τους με σκεπτικισμό διαβάζοντας αυτή την είδηση, όσοι θεώρησαν ότι εμείς είμαστε καλύτερα και η διαφορά μας οφείλεται στην «καλύτερη» θρησκεία μας, ή στο πολιτιστικό μας υπόβαθρο, ας μη χαίρονται και τόσο.
Είναι η φτώχεια και η ανέχεια που οδηγεί τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται τόσο βίαια. Είναι η αγραμματοσύνη που οδηγεί τις γυναίκες στο να ανέχονται την συμπεριφορά που τους επιβάλλει ο σύζυγος – αφέντης ή ο πατέρας – ιδιοκτήτης.
Βέβαια, καθώς αυτά τα πράγματα ξεριζώνονται πολύ δύσκολα, ακόμα και σήμερα οι γυναίκες, στις δυτικές «πολιτισμένες» κοινωνίες, είναι αναγκασμένες μέσω των διάφορων κοινωνικών συμβάσεων και πιέσεων να δέχονται ορισμένες καταστάσεις που προσβάλλουν την ανθρώπινη υπόστασή τους, - αν και όχι στο βαθμό που κάτι τέτοιο γινόταν παλιότερα.
Μπορεί κάποιοι – παλιότεροι ίσως – να αναπολούν τις εποχές που οι μεγαλύτεροι ήταν αντικείμενο σεβασμού από τους νεότερους, που τα κορίτσια ήταν περισσότερο «ηθικά», και τα παιδιά πιο «υπάκουα». Ας μην ξεχνάμε όμως ότι τότε που ίσχυαν αυτά, οι δάσκαλοι έδερναν με τη βέργα, οι αστυνομικοί εισέβαλαν στα σπίτια ανερώτητα, οι καθηγητές μοίραζαν αποβολές όταν συλλάμβαναν κάποιον να κυκλοφορεί μετά τις 8 το βράδυ.
Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι όταν συνέβαιναν αυτά, τα παιδιά εκείνα γινόντουσαν φερέφωνα κομμάτων και οργανώσεων που άρπαζαν ένα κουμπούρι και συγκρούονταν στα ευρυτανικά βουνά, σε αδελφοκτόνους πολέμους.
Κι ας μην ξεχνάμε, τέλος, ότι όταν συνέβαιναν αυτά, η Ελλάδα είχε κατά κεφαλήν εισόδημα 3000 δολάρια ετησίως, όταν σήμερα ξεπερνάει τα 20.000. Μόλις άρχισε η πολιτική του Καραμανλή το ’50 και το ’60 να αποδίδει καρπούς, μόλις άρχισε να αναπτύσσεται οικονομικά η ύπαιθρος, ξαφνικά οι Έλληνες εκμοντερνίστηκαν και «εκπολιτίσθηκαν». Ή για να το πούμε κι αλλιώς, μόλις έπαψε η Μεγάλη Βρετανία και η Αμερική να «ενδιαφέρονται» για το καλό μας! Από τότε και ύστερα ούτε η «εκκλησία» ήταν τόσο αυστηρή, ούτε οι γονείς τόσο αυταρχικοί…
Για να σταματήσουν, λοιπόν, κι εκεί τα τραγικά φαινόμενα όπως αυτό που πέρασε στα ψιλά των ειδήσεων, δεν μένει παρά να τους αφήσουμε ήσυχους να βρουν τον δρόμο τους. Τον δρόμο της ανάπτυξης και της ευημερίας από τον οποίο οι λαοί εκτρέπονται μόνο όταν γίνεται πόλεμος. Σαν αυτόν που διεξάγεται στην Αρμενία ή σαν τον άλλον που προσεκτικά ετοιμάζεται και αενάως αποφεύγεται στο βραδυφλεγές Αιγαίο μας.
