Χριστούγεννα. Φώτα, λαμπιόνια, δρόμοι στολισμένοι, σπίτια γιορτινά. Μια ψυχική διέγερση σ' όλους, μια αδημονία πως κάτι καλό θα συμβεί, γιορτή των παιδιών και των καρδιών που μένουν πάντα νέες. Καρδιών που χτυπάνε στους ρυθμούς ενός έρωτα ή μιας αγάπης πότε υλοποιήσιμης και πότε όχι, πότε χειροπιαστής και πότε πλατωνικής.
Πόσα όνειρα, πόσα Χριστούγεννα ήρθαν κι έφυγαν, πόσα θα έρθουν και θα φύγουν περιμένοντας το ανεκπλήρωτο, οριοθετώντας το όνειρο, παγιδεύοντας το συναίσθημα!
Το κακό είναι ότι επενδύουμε πολλά κάθε χρόνο σ' αυτές τις γιορτές… Το κακό είναι ότι η ζωή δεν παύει να ξετυλίγεται με τους ίδιους απαίσιους ρυθμούς, με τα ίδια αδιάφορα "ενδιαφέροντα", με την ίδια μονοτονία.
Και τα Χριστούγεννα που σηματοδοτούν για όλους μια ευτυχία της παιδικής ηλικίας που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, σημαίνουν πλέον και τις ευκαιρίες που έχουν χαθεί και που δεν αδράχτηκαν όταν έπρεπε από τα μαλλιά.
Κι έτσι, όταν τελειώνουν και σβήνουν τα φώτα και μαζεύονται τα δέντρα για να μπούνε στο κουτί τους, μένει αυτή η πικρή μελαγχολία του ψεύτικου, του κατά σύμβαση όμορφου, του επίπλαστα ωραίου.
Για πόσους από μάς τα Χριστούγεννα δεν είναι παρά ένα σύνολο ρομαντικών αναμνήσεων, νύχτες κοντά σ' ένα τζάκι που μπορεί κιόλας να μην υπήρξε καν, σωματική μνήμη ενός χαδιού το οποίο μπορεί δα και να μη προσφέρθηκε ποτέ, που κι αν δόθηκε χάθηκε στη δίνη του χρόνου, της λήθης, στην αχλύ των αβέβαιων γεγονότων που σπρώχτηκαν στο υποσυνείδητο.
Αν τα Χριστούγεννα μείνουν μόνο στο ανθρώπινο, ηδονιστικό επίπεδο, σ' αυτό που ο πολιτισμός μας έχει ανάγει σε ιδεολογία, αν απωλέσουν τον πραγματικό τους προσανατολισμό τότε πράγματι είναι μια μελαγχολική γιορτή, που θυμίζει χαμένους παραδείσους, που θυμίζει λαθεμένες επιλογές κι εξανεμισμένα κέρδη.
Όμως η ελπίδα δεν πρέπει να χάνεται για κανέναν γιατί ακριβώς αυτόν το χαμένο παράδεισο (έστω και με διαφορετική έννοια) ήρθε να επαναπροσδιορίσει και να μας χαρίσει ξανά, ο Χριστός.
Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή που πρέπει αντί να καθόμαστε να μεμψιμοιρούμε για όσα δεν έχουμε κερδίσει ή όσα έχουμε χάσει, να δούμε τι μπορεί να γίνει ώστε να τα κερδίσουμε ή να τα ξαναβρούμε, με νέες όμως συνθήκες, νέους τρόπους, αγγίζοντας και φθάνοντας στο βάθος, στην ουσία, αυτού που πραγματικά θέλουμε.
Πρέπει να ανακαλύψουμε ποιος είναι ακριβώς είναι για τον καθένα μας ο χαμένος παράδεισος που κυνηγάμε κι όχι να μείνουμε στο όνειρο, στο απραγματοποίητο σε ό,τι μπορεί να συγκινεί και να αγγίζει την ψυχή μας, αλλά είναι πλέον ανέφικτο.
Έτσι, ισορροπώντας ανάμεσα στο ιδεατό και το εφικτό, στο τέλειο της έννοιας και το χειροπιαστό της σημασίας όπως θα έλεγαν και οι γλωσσολόγοι, μόνο έτσι μπορούμε να απολαύσουμε το χιόνι που πέφτει έξω και πέρα από μας, καθώς εμείς θα μένουμε κλεισμένοι και ασφαλείς στην εξαίσια θαλπωρή της προσωπικής μας ισορροπίας.
Μόνο έτσι η χριστουγεννιάτικη ευωχία θα γίνουν ευκαιρία για πραγματικό γλέντι, μόνο έτσι οι φίλοι θα επαναπροσδιορίσουν την σημασία της φιλίας τους και οι συγγενείς την σημαντικότητα των οικογενειακών τους δεσμών.
Μόνο έτσι τα Χριστούγεννα θα περάσουν και θα αφήσουν το θετικό τους στίγμα στην ψυχή μας, θα δώσουν το έναυσμα για την αναθέρμανση της ελπίδας, που με την αυγή του νέου χρόνου θα ξεπεταχτεί και θα γεννήσει την αισιοδοξία ότι όλα θα πάνε καλά, όλα θα γίνουν όπως τα θέλουμε και όπως πρέπει.
Μόνο έτσι θα χαράξει πραγματικό το χαμόγελο πάνω στα ίχνη του ψεύτικου και πλαστού.
