Λοιπόν... Σήμερα είναι ώρα να κάνουμε λίγη ετυμολογία.
Όπως είναι γνωστό τοις πάσι, η ελληνική γλώσσα είναι τόσο πλούσια όσο της επιβάλλει η τρισχιλιετής της ιστορία.
Υπάρχουν σ' αυτήν λέξεις, που διατηρήθηκαν αυτούσιες από την εποχή του Ομήρου και ίσως πολύ πριν από αυτόν, από την εποχή των Μηκηναίων και των Μινωιτών της Κρήτης. Δεν θα έβαζα το χέρι μου στο Ευαγγέλιο, αλλά υποθέτω ότι μία από αυτές είναι και η πολύ γνωστή μας λέξη “δωροδοκία”.
Κατ' αρχάς μια πρόχειρη λεξικογραφική ανασκόπηση απέδειξε ότι τα πολύ παλιά χρόνια η λέξη “δωροδοκώ” δεν σήμαινε “δίνω κάποιο δώρο” αλλά “περιμένω να πάρω να πάρω κάποιο δώρο”, είχε δηλαδή κοινή ρίζα με το “προσδοκώ”. Κάνοντας έναν πλεονασματικό ετεροχρονισμό θα μπορούσαμε να πούμε ότι “το παιδάκι δωροδοκούσε κάθε Χριστούγεννα, με μεγάλη αγωνία”.
Κύριος οίδε τι μεσολάβησε τα τελευταία 2000 χρόνια, πόσες λαμογιές, πόσα ανθρώπινα πάθη, πόσοι πόθοι εξουσίας και τι υπόγειες διαδρομές με τελικό αποτέλεσμα να αλλάξει η έκφραση “φωνή” και από παθητική να γίνει ενεργητική.
Κύριος οίδε τι πέρασαν οι διάφοροι δημόσιοι λειτουργεί και με πόση αγωνία “δωροδοκούσαν”, ώστε οι πολίτες τους “λυπήθηκαν” και τους έκαναν τελικά το χατήρι δίνοντάς τους το δωράκι τους, πάντα βέβαια με το αζημίωτο. Κι έτσι σήμερα, αυτή η αρχαιότατη, ωραιότατη και μουσικότατη έκφραση κατάντησε να σημαίνει “το να δίνεις παρανόμως χρήματα ή άλλο σε κάποιον αξιωματούχο ή υπάλληλο για να σου κάνει κάποια χάρη παραβαίνοντας τους νόμους ή τους κανονισμούς της υπηρεσίας του”.
Όλη αυτή η ενασχόληση με τις δωροδοκίες, τις δωροληψίες και τα συναφή δεν προέκυψαν λόγω έλλειψης άλλης θεματολογίας, ούτε διότι η στήλη αποφάσισε ξαφνικά να γίνει τιμητής των κακώς κειμένων και θεματοφύλακας της ηθικής. Απλά τις προάλλες χτύπησε το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη ήταν ένας πολύ καλός φίλος και σεβαστός συμπολίτης μας. Θεωρώντας με για κάποιον λόγο ειδήμονα, με ρώτησε για την ετυμολογία της λέξης. Και συμπλήρωσε με νόημα: άραγε αν κάποιος αναλάβει μια δημόσια θέση εξαιτίας κάποιων κομματικών εκδουλεύσεων που είχε προσφέρει στο παρελθόν, αυτό μπορεί να θεωρηθεί δωροδοκία;
Απεριφράστως και ρητώς, λοιπόν, και σύμφωνα με όσα προαναφέρθηκαν, αυτό μπορεί να θεωρηθεί κάλλιστα δωροδοκία τόσο με την αρχαιοελληνική όσο και με την νεοελληνική της σημασία! Πρόκειται δηλαδή για την πιο καραμπινάτη δωροδοκία... Κι αυτό διότι όταν προσέφερε τις “αφιλοκερδείς” του υπηρεσίες στο κόμμα, δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να “δορωδοκεί”, να περιμένει δηλαδή με αδημονία την αποπληρωμή των προσπαθειών του με το πάθος του μικρού παιδιού που λέγαμε και στο παράδειγμα νωρίτερα, αν και βέβαια όχι με την ανάλογη... παιδική αγνότητα. Κι επίσης, όταν ανέλαβε τα καθήκοντα στη θέση που του είχαν υποσχεθεί ή στην οποία κατάφερε να αναρριχηθεί, με βάση όχι βέβαια τα τυπικά του προσόντα, τότε εκείνος που τον διόρισε διέπραξε το αδίκημα της δωροδοκίας με βάση την νεοελληνική ερμηνεία, καθώς φυσικά όλη αυτή την φασαρία δεν την έκανε για τα ωραία του μάτια ούτε για την ψυχή του πατέρα του. {div float:right}{module Google (Τετράγωνο 300χ250 κειμενο)}{/div}
Είναι πασίγνωστο στους παρεπιδημούντες την Ιερουσαλήμ, ότι τέτοια πράγματα έχουν από πολλού πάψει να γίνονται στον τόπο μας, είτε αυτό αφορά την Ελλάδα ως σύνολο είτε την Ευρυτανία ειδικότερα. Όπως, επίσης, είναι φανερό, όλη αυτή η αναφορά γίνεται μόνο και μόνο για λόγους... λεξικογραφικής τάξης και... επιστημονικής πληρότητας.
Εξ άλλου, ο ιστορικός του μέλλοντος που θα αναδιφεί στα “Ευρυτανικά Νέα” το 2113, θα ξέρει ότι αυτό το κείμενο γράφεται μεσούσης της “μεγάλης κρίσης του '09” που ήταν και η μόνη που διήρκησε πενήντα χρόνια... Έτσι θα γνωρίζει ότι στις μέρες μας μπήκαν τα θεμέλια της Μεγάλης Ελλάδας που θα ξαναδώσει τα φώτα στη χειμαζόμενη Ευρώπη.
Θα έχει μάθει από μικρός στα βιβλία της ιστορίας ότι τώρα είναι ο καιρός που όλες αυτές οι κακές πρακτικές του παρελθόνος που μας οδήγησαν στην κρίση και την απώλεια, απορρίπτονται στο πυρ το εξώτερον, καταδικάζονται και οι άνθρωποι ξαναβρίσκουν την σωστή συμπεριφορά, την αξιοκρατία και την σωστή αξιολόγηση των υπαλλήλων.
Έτσι, λοιπον... να είμαστε ξεκάθαροι... Αυτό το κείμενο δεν αφορά κανέναν γνωστό και κανέναν άγνωστο της εποχής μας. Είναι γραμμένο για όσους λίγους έχουν αυτιά και ξέρουν να τα χρησιμοποιούν.
Ή για να το πούμε αλλιώς για όσους έχουν τη μύγα και μυγιάζονται.
Διότι αυτοί -κυρίως- πρέπει να ξέρουν ότι τίποτε δεν μένει “κρυπτόν υπό τον ήλιον” - κι ο ήλιος είναι καιρός του να φανεί, καθώς κι αυτός ο χειμώνας, όσο βαρύς κι αν είναι, θα περάσει...
