Του αέρα βουητό
Δένδρο ψηλό και δυνατό
Που αντέχεις τόσα χρόνια
Μπόρες, χαλάζι, χιόνια
Σκίζοντας με τα κλώνια
του αέρα βουητό…
Λουλούδια κάνεις και καρπούς
Μα σε πετροβολάνε
Όμως κι αν σε πονάνε
Οι πόνοι σου περνάνε
Κι αντέχεις στους καιρούς
Βαθιά οι ρίζες σου στη γη
Τα αστέρια όμως φτάνεις
Δένδρα από σπόρους βγάνεις
Κι όρθιο θα πεθάνεις
Και εσύ μια χαραυγή…!
Ανθρώπινο συντρίμμι
Στο παγκάκι κουρνιασμένος
Κι απ’ τη μοίρα ξεγραμμένος
Βάσανα η ψυχή του αβέρτα…
Άστεγος και πεινασμένος
Κάτω απ’ την παλιοκουβέρτα!
Τα παλάτια του πεσμένα
Τα καράβια του αραγμένα
Η ελπίδα κουρασμένη
Χίλια όνειρα δεμένα
μ’ αλυσίδα σκουριασμένη..
Σαν μοναχικό αγρίμι
Ένα ανθρώπινο συντρίμμι
Που τον χάρο περιμένει…
Χρήσιμο στην επιστήμη
Η ψυχή του όταν βγαίνει..
